Niedziela VII po Wielkanocy. Śww. Ojców I Soboru Powszechnego

14.06.2016

Przedostatnia niedziela okresu Świętej Pięćdziesiątnicy, czyli Niedziela Ojców I Soboru Powszechnego, wypadająca w tym roku 30 maja/12 czerwca, była obchodzona w naszej wolskiej parafii uroczyściej niż zwykle, bowiem zgromadziliśmy się tylko na jednej Boskiej Liturgii, o godzinie 10-tej, a przewodniczył jej biskup gorlicki Paisjusz. Gość teraz u nas nieczęsty, choć zawsze mile witany, ponieważ przed przyjęciem sakry biskupiej był on poprzednikiem o. Mikołaja Lenczewskiego na stanowisku proboszcza parafii i jak potem w swym słowie przed Komunią wiernych sam ks. Mikołaj zaznaczył, władyka Paisjusz pozostawił po sobie konkretne ślady niematerialne (niewymienione, ale nasuwa się tu choćby nocna Służba Paschalna) i materialne (jak np. dzwonnica z prawdziwego zdarzenia).

Hierarsze w sprawowaniu Eucharystii asystowali ks. mitrat Mikołaj Lenczewski, ks. mitrat Rościsław Kozłowski, ks. prot. Piotr Kosiński, ks. prot. Piotr Rajecki, ks. prot Jarosław Kadylak oraz księża protodiakoni Jerzy Dmitruk Paweł Korobiejnikov i Marek Zyc-Zyckowski.

Chóralne hymny i zawołania wznosili do Boga w imieniu przybyłych wiernych chór parafialny pod kierownictwem prof. Włodzimierza Wołosiuka.

Już jeden z ostatnich fragmentów Dziejów Apostolskich (Dz 20, 16-18, 28-36) w okresie tegorocznej Pięćdziesiątnicy przeczytał ks. protodiakon Paweł. Dzieje Apostolskie są czytane jako Apostoł w tym czasie z dwóch powodów. Po pierwsze, by nas utwierdzić w wierze, że Chrystus zmartwychwstał, skoro garstka w większości niewykształconych osób, wcześniej często strachliwa, z takim zapałem głosiła tę Prawdę w całym Basenie Morza Śródziemnego. Po drugie, byli w stanie zrozumieć tę Prawdę i ją wykładać dzięki Zesłaniu Świętego Ducha, do którego okres Pięćdziesiątnicy przygotowuje. Zatem, czytanie Dziejów spaja początek Pięćdziesiątnicy (Pascha) i jej koniec (Zesłanie Św. Ducha).

Ewangelię (J 17, 1-13) przeczytał ks. protodiakon Jerzy. Ta perykopa to fragment Modlitwy Arcykapłańskiej Chrystusa z Mistycznej Wieczerzy, którą to w całości słyszeliśmy zaledwie kilka tygodni temu, w wielkoczwartkowy wieczór. Czytanie to, jak i cała hymnografia (zwłaszcza wieczerni i jutrzni) oraz przesłanie tej niedzieli jest wyjaśnieniem Wniebowstąpienia obchodzonego w miniony czwartek, a także przygotowaniem do święta obchodzonego za tydzień: Niedzieli Zesłania Świętego Ducha, która będzie zarazem Niedzielą Świętej Trójcy. Chrystus w tej modlitwie prosi Ojca o wysławienie i zaznacza, że idzie do Niego – to już w ostatnich dniach się spełniło: zmartwychwstał, chwalebnie wstąpił na Niebiosa i zasiadł po prawicy Ojca. Zaświadcza, że jest Synem Bożym. A te wszystkie prawdy potwierdził właśnie I Sobór Powszechny, które zresztą na każdej Liturgii, w ramach Wyznania Wiary (Wieruju) wyznajemy na nowo. Jest tam też prośba o to, by ci, co uwierzą, strzegli tego Słowa i byli jedno. Po to właśnie był zwołany I Sobór Powszechny i każdy następny. Zaś jest to przygotowanie do pełnego działania trzeciej Osoby Trójjedynego Boga, bo Duch w pełni się objawił i zstąpił na tych, co uwierzyli, kiedy wpierw Syn wypełnił to, co było zamierzone przed wiekami.

Kazanie wygłosił biskup Paisjusz. Z racji wieloaspektowości tej niedzieli – a w polskim wymiarze dodatkowo większym z racji tego, że w drugą niedzielę czerwca obchodzona jest pamięć św. Ignacego Jabłeczyńskiego – to arcypasterskie słowo było długie i wielowątkowe. Hierarcha w pierwszej części kazania skupił się na wątkach związanych z dzisiejszymi czytaniami oraz I Soborem Powszechnym, by kolejne dwie trzecie, oddzielone, choć powiązane ze sobą, poświęcić na wątki lokalne: męczeńska śmierć mnicha Ignacego Jabłeczyńskiego i o. Pawła Szwajko. Obydwaj należą do soboru męczenników chełmskich i podlaskich, których pamięć obchodziliśmy tydzień temu. Obydwaj pochodzili z różnych części kraju – choć związanych z prawosławiem , mieli różne wykształcenie, zostali też zabici przez sprawców o różnym pochodzeniu, lecz połączyło ich to, że zginęli w obronie Cerkwi Chrystusowej, z rąk katów nienawidzących Prawosławia, pewnie nawet tak naprawdę go nie znających, poza powierzchownymi różnicami z katolicyzmem. Władyka opowiedział dokładnie o śmierci św. Ignacego, przytoczył historię spotkania jako małego dziecka przyszłego zwierzchnika polskiej Cerkwi – metropolity Sawy – z  przyszłym świętym, czyli o. Pawłem, który dał chłopcu prosforkę, nie zdając sobie sprawy, że ten chłopiec wyniesie go potem na ołtarze. Biskup przypomniał również, iż w wolskiej świątyni znajdują się relikwie innego świętego z soboru męczenników chełmskich i podlaskich – ks. Bazylego Martysza.

Bezpośrednio po Liturgii udano się na grób matuszki Lidii Lenczewskiej, z racji 4-tej rocznicy jej śmierci, by pomodlić się za nią na panichidzie; władyka w swym słowie również jej poświęcił kilka ciepłych słów, jako matce parafii.

Dominika Kovačević

fot. Lektor Andrzej Trofimiuk