Patroni rodziny

09.07.2020

Każdy z nas ma swojego patrona, świętego, którego imię nosi, którego prosi o wsparcie w trudnych sytuacjach i który jest dla nas jednym z najbliższych przyjaciół, wspierających nas w życiu. Podobnie rzecz się ma z małżeństwem. W trakcie sakramentu ślubu dwoje ludzi jednoczy się we wspólnotę ciał i dusz, w której postanawiają żyć do końca swoich dni. Dwoje staje się jedną rodziną – „jednym ciałem”. W historii Kościoła pojawili się szczególni święci, którzy nazywani są patronami rodziny.

Takimi świętymi parami są Joachim i Anna, Zachariasz i Elżbieta, święci męczennicy Chryzant i Daria, święci Adrian i Natalia czy święci Piotr i Fiewronia Muromscy. Święci Joachim i Anna oraz Zachariasz i Elżbieta są najpopularniejszymi patronami rodzin. Pierwsi jako rodzice Matki Bożej, a drudzy jako rodzice św. Jana Chrzciciela. Obie święte pary są symbolem wierności Bogu i wzajemnej miłości, która mimo życiowych trudności, stale zbliża małżonków do siebie. W obliczu braku potomstwa, co w kulturze żydowskiej świadczyło o przekleństwie rodziny, zarówno Joachim i Anna, jak i Zachariasz i Elżbieta nie tracą nadziei i nie popadają w rozpacz, lecz zjednoczeni w cierpieniu wspólnie proszą Boga o to, co w oczach ludzkich wydaje się być niemożliwe.

Na ikonach wiekowi już Joachim i Anna oraz Zachariasz i Elżbieta często są przedstawiani w miłosnym uścisku, który jest najpiękniejszym przesłaniem dla współczesnych małżeństw.

Święci męczennicy Chryzant i Daria, mało znani współcześnie, również uznawani są przez tradycję prawosławną za patronów małżeństw. Żyli w III wieku podczas prześladowań chrześcijan. Początkowo oboje byli poganami, ale zafascynowany filozofią chrześcijańską Chryzant przyjął chrzest, a jako mąż poganki Darii swoją czystą miłością do żony wpłynął na jej nawrócenie. Z powodu swojej wiary byli prześladowani, następnie męczeni, a w końcu żywcem zasypani piachem po wcześniejszym wrzuceniu ich do głębokiego dołu.

Charakterystyczne w ich relacji jest to, że wraz ze wzrostem trudności ich miłość stawała się coraz gorętsza, jednoczyła ich w obliczu śmierci i pokazywała im drogę do jedynego źródła miłości, jakim jest Bóg. Podobna sytuacja powtórzyła się w przypadku świętych męczenników Adriana i Natalii.

Św. Adrian obserwując prześladowanych chrześcijan sam zaczął wierzyć w Chrystusa za co wtrącony został do więzienia. Jego żona Natalia wspierała go w decyzji i prosiła o wierność Chrystusowi, nawet jeśli miałby zginąć. Odwiedzała męża w więzieniu, była z nim w dniu jego śmierci, a gdy została wdową postanowiła do śmierci dochować wierności mężowi i zamieszkała w jednym z klasztorów. Na przykładzie tych świętych również widzimy, że wzajemna małżeńska miłość oparta na wspólnej miłości do Chrystusa staje się fundamentem niesamowicie głębokiego uczucia, przyjaźni i wzajemnego wsparcia. Nawet najtrudniejsze chwile stają się lekkie, jeśli obok jest ukochana osoba, która swoją postawą wspiera i dodaje otuchy. Na przykładzie świętych Adriana i Natalii widzimy, że miłość małżeńska jednoczy dwie dusze, które nawet po śmierci są ze sobą związane.     W tradycji rosyjskiego prawosławia patronami rodziny są święci książęta muromscy Piotr i Fiewronia. Informacje o ich żywocie otrzymujemy ze średniowiecznej „Legendy o Piotrze i Fiewroniii Muromskich”. Jeszcze przed objęciem władzy w Muromie Piotr bardzo zachorował i, po długich poszukiwaniach pomocy lekarskiej, uzdrowiła go prosta kobieta o imieniu Fiewronija, która jako zapłatę za pomoc chciała, by przyszły książę ją poślubił. Książę jednak nie dotrzymał słowa, ale gdy choroba powróciła i ponownie otrzymał pomoc od Fiewronii zapałał do niej miłością i tym razem wziął z nią ślub. Niezadowoleni z tego bojarzy prosili, by książę odprawił swoją żonę, ponieważ była z najniższej klasy społecznej. Książę jednak nie zrobił tego, lecz wraz z żoną opuścił miasto. Wówczas w Muromie rozpoczął się okres smuty, który zakończył się dopiero, gdy bojarzy zgodzili się na powrót pary książęcej. Święci Piotr i Fiewronija są przykładem wzorowej miłości oraz wierności małżeńskiej. Ich wielka miłość była na tyle doskonała, że nie wyobrażali sobie życia bez siebie. Modlili się, by umrzeć tego samego dnia, co też sią stało. W podeszłym wieku wstąpili do klasztorów i jak głosi legenda zmarli w szatach mniszych, pochowani zostali w osobnych grobach, ale po pewnym czasie, odnaleziono ich ciała w jednym grobie. Ta piękna legenda o wielkiej miłości małżeńskiej ma na celu opowiedzenie o tym, że miłość także po śmierci jednoczy kochających się ludzi.      W naszej parafii posiadamy ikonę świętych Piotra i Fiewronii, przed którą czytamy modlitwy o zgodne i kochające się małżeństwa. Bardzo ważnym jest, by małżonkowie potrafili w tych świętych patronach rodzin i małżeństw dostrzec swoich opiekunów. By w trudnych chwilach życia małżeńskiego otuchy i wsparcia poszukiwali właśnie u tych, którzy zaświadczyli swoim życiem, że miłość małżeńska połączona z miłością do Boga jest w stanie przetrwać nawet śmierć. Poszukiwania wzajemnej miłości, zrozumienia, cierpliwości i umiejętności wybaczania powinny zacząć się od modlitwy do tych, którzy swoim wstawiennictwem są w stanie wyprosić u Pana Boga to wszystko, czego małżonkowie potrzebują. Posiadając tak licznych świętych wystawienników za nas przed Bogiem powinniśmy w naszych codziennych małżeńskich zmaganiach nauczyć się modlitwy do nich, modlitwy o miłość, która przetrwa nawet śmierć, modlitwy o wyrozumiałość i zwykłej modlitwy o siebie nawzajem.  

diakon Łukasz Leonkiewicz