Niedziela VII po Pięćdziesiątnicy

04.08.2019

Opisana sytuacja nie jest jedyną w Pierwszej Ewangelii, kiedy do Jezusa przychodzą dwie osoby potrzebujące pomocy. Podobnie jest z uzdrowieniem opętanych w Gadarze (Mt 8, 28-34) i ze wspomnianymi niewidomymi w Jerychu (Mt 20, 29-34). W obydwóch przypadkach Marek i Łukasz wspominają jedną osobę uzdrowioną przez Jezusa. Trudno wyjaśnić, dlaczego Mateusz niejednokrotnie w taki właśnie sposób wyróżnia się w tym względzie.

Niewidomi zwracają się do Jezusa: Synu Dawida. Jest to jeden z tytułów mesjańskich spotykanych w Ewangelii. Tytuł ten najczęściej występuje w Ewangelii Mateusza, siedem razy (u Mk i Łk łącznie pięć razy, u Jana ani razu). Jednym z filarów wiary Izraelitów było przekonanie, że oczekiwany Mesjasz będzie pochodził z rodu króla Dawida. Wierzenie to czerpało źródło z proroctwa Natana, które prorok wygłosił wobec wielkiego króla (2 Sm 7, 12-16). Zwracając się w ten sposób do Jezusa, niewidomi wyznali wiarę w Niego jako posłanego przez Boga Mesjasza.

Taka wiara była jednak niewystarczająca, dlatego Jezus nie od razu spełnia ich prośbę. Idąc za Jezusem, krzyczą, prosząc zmiłowania nad swoim losem. Nie wiemy, jak długą drogę musieli przebyć, prosząc o cud, ale była to odległość zarówno przestrzenna, jak i czasowa potrzebna dla oczyszczenia i wzrostu ich wiary. Cudowne uzdrowienie następuje dopiero w domu, po uprzednim sprawdzeniu wiary proszących o cud. Wiara stanowi niezbędny warunek otrzymania łaski uzdrowienia. Wiara niewidomych okazała się na tyle silna, że stali się godni przyjęcia daru uzdrowienia. Stają się ludźmi uzdrowionymi, widzącymi. Jest to kolejna z wielu opisanych w Ewangelii scen, pokazująca znaczenie ufnej wiary człowieka przy spotkaniu z Bogiem w osobie Jego Syna i Zbawiciela świata.

Pierwszą Liturgię św. sprawowali księża: Paweł Korobeinikov i Dawid Romanowicz, który wygłosił także homilię. Chórem dyrygował lektor Bogdan Kuźmiuk.

Głównej Liturgii przewodniczył ks. prot. Piotr Kosiński w asyście ks. prot. Mirosława Świderskiego z Parafii Zaśnięcia NMP w Bielsku Podlaskim oraz diakona Łukasza Leonkiewicza. List apostolski odczytał lektor Andrzej Trofimiuk, a homilię wygłosił ks. Piotr. Chórem dyrygował prof. Włodzimierz Wołosiuk.

Na zakończenie ks. Kosiński zaznaczył obecność dwóch kobiet, które przetrwały  tragiczne dni Powstania Warszawskiego, szukając schronienia w grobowcach cmentarza. Rokrocznie, póki sił nam starczy, będziemy przyjeżdżały do naszej parafii – powiedziała 90-letnia Lidia. Została podkreślona 75. rocznica morderczego odwetu okupanta na Powstanie Warszawskie z 5. sierpnia 1944 r. Wspólnie wznoszono modlitwy za poległych, pomordowanych, spalonych i rozstrzelanych niewinnie przy wolskiej parafii – ks. archimandrytę Teofana Protasewicza, kler, chór, wiernych i dzieci z sierocińca, który działał przy parafii.

xpk

zdjęcia: ks. Dawid Romanowicz