4 października (wg starego stylu)

17.10.2017

Widzenie św. Andrzeja Saloity. Nie tylko św. Paweł był porwany do Nieba i słyszał tajemne słowa (2 Kor 12,4). Około 850 lat po apostole Pawle to samo wydarzyło się ze św. Andrzejem. Pewnej mroźnej nocy św. Andrzej leżał z psami na gnojowisku, aby ogrzać swe przemarźnięte ciało. Wtedy zjawił się przed nim Anioł Boży i zabrał go do Raju (czy w ciele czy poza ciałem, tego sam Andrzej nie mógł objaśnić), i trzymał go w niebiańskim świecie 2 tygodnie, wiodąc go aż do trzeciego nieba. “Ujrzałem siebie odzianego w świetlistą szatę, jakby tkaną światłem, a na głowie miałem kwietny wianek, zaś biodra miałem przepasane królewskim pasem, i radowałem się wielce tym pięknem, i zachwycałem się umysłem i sercem niewypowiedzianym pięknem Raju Bożego, i przechadzałem się po nim i weseliłem się.” Potem Andrzej opisuje jak ujrzał Chrystusa Pana: “I gdy pewna ognista ręka odsłoniła zasłonę, ujrzałem mego Pana, jak niegdyś prorok Izajasz, zasiadającego na wysokim i wzniosłym tronie, z serafinami stojącymi wokół. Odziany był w purpurową szatę. Jego oblicze jaśniało i spoglądał na mnie najukochańszym wzrokiem. Widząc Go padłem przed Nim na twarz, kłaniając się wspaniałemu i budzącemu grozę tronowi Jego chwały. Nie da się wyrazić jak wielka radość ogarnęła mnie dzięki oglądaniu Jego oblicza; i teraz, przypominając sobie to widzenie, przepełnia mnie niewypowiedziana radość. I usłyszałem swego najmiłosierniejszego Stwórcę, jak Swymi najsłodszymi i najczystszymi ustami powiedział mi 3 słowa, które tak osłodziły me serce i rozpaliły je miłością ku Niemu, że cały byłem niczym topiący się wosk od duchowego ciepła...” Gdy potem św. Andrzej zapragnął ujrzeć Przenajświętszą Bogurodzicę, powiedziano mu, że nie ma Jej w niebie, ponieważ zeszła na ziemię pomagać biednym i pocieszać uciśnionych.